Tamna strana oslobađanja Beograda: Kad su ulice bile crvene zbog armije i ženske krvi (VIDEO)

„To su mladi momci. Neka se zabave, zaslužili su“

Josif Visarionovič Džugašvili Staljin

Oslobođenje Beograda ili Beogradska operacija bila jedna od najvećih i najznačajnijih bitaka na Balkanu tokom Drugog svetskog rata. Operacija je trajala od 28. septembra do 20. oktobra 1944. godine i bila je deo operativnog plana Trećeg ukrajinskog fronta Crvene armije i Prve armije Narodnooslobodilačke vojske Jugoslavije. Sve se lepo uklopilo u operacije u istočnoj Srbiji i proterivanjem Nemaca kroz Srem. Nemačka vojska je brzo savladana, a Beograd je oslobođen. Cilj je bio ne samo osloboditi glavni grad tadašnje Kraljevine Jugoslavije već i proterati i likvidirati glavninu nemačke armije „F“.

Dve vojske, sovjetska i partizanska su se susrele kod Kruševca. Odatle je krenulo u oslobađanje Srbije i Beograda. Tu su Sovjeti sarđaivali i sa partizanima i sa četničkim vođom Dražom Mihailovićem. Iako je dolazilo do sukoba između ruske vojske i četnika, Mihailović je znao da se ne treba petljati u sukobe sa ovom vojskom, koja će posle, sem onog oslobodilačkog dela imati želju da se iskali na slabijima.

Beogradskom operacijom završena dvoipogodišnja nemačka okupacija glavnog grada ili 1.287 dana pod fašističkom čizmom. Beograd je po oslobođenju postao vojni, politički i administrativni centar i sedište vlade nove Demokratske Federativne Jugoslavije.

Najvažniji rezultati Beogradske operacije, sem oslobođenja prestonice, bili su slom nemačke armije „F“ i njeno potiskivanje 200 kilometara dalje na sever. Tako su stvoreni povoljni uslovi za napredovanje Crvene armije da bi se oslobodila Istočna Evropa. Sledeći cilj bila je Budimpeštanska operacija. Četnici i ustaše su se povlačili prema Sloveniji. Odredi pronemački nastrojene takozvane „Vlade nacionalnog spasa“ Milana Nedića su prestali da postoje kao vojna sila. Tako zvuči ona istorija iz škola. Fino upakovana i sređena.

A ako bih podsetila na pisanje Milovana Đilasa da je pred kraj 1944. godine zabeleženo 1.219 silovanja, 359 pokušaja silovanja, 111 silovanja sa ubistvom, 248 silovanja i pokušaja ubistva i 1.204 pljačke sa fizičkom povredom ili ubistvom na teritoriji Srbije? Silovanih žena je na kraju bilo više od 5.000. Na teritoriji Beograda je do 1945. godine silovano oko 2.000 žena i devojaka. To je bio „trijumfalni marš“ oslobodilaca.

Prava slika oslobađanja Beograda i Srbije

Realno, Srbijom je vladao nemački policijski bataljon protiv kog se, kao, borio četnički pokret. A onda je došlo vreme za oslobođenje! Partizanski Glavni štab i Crvena armija su krenuli da oslobađaju deo po deo Srbije. Narodnooslobodilačka vojska je išla sa strane Drine, a Crvena armija je dolazila iz Bugarske i Rumunije. Za sve operacije im je trebalo oko dva meseca.

I dok su zajedničkim snagama partizani i Rusi prašili Nemce i isterivali iz Srbije, skoro niko ne pominje mučna silovanja i maltretiranja žena koje su upravo maltretirali ti Rusi, oslobodioci. Naravno, ovu priču ćete čuti tek od pokog živog pretka ako ga imate, kao što sam ja, svojevremeno, imala prababu koja je priču sačuvala za pokolenja. Ona je sakrivala devojke iz komšiluka da ne budu meta razularenih Sovjeta. I ovaj deo priče se izbegava u istoriji, jer očigledno kvari onu pobedonosnu i slavljeničku euforiju koja je vladala te jeseni. Pod istom maskom se se kriju i saveznička bombardovanja.

Čim više nije bilo Nemaca da se dobro ispraše, Crvena armija je krenula da se pokazuje da sem rata, ume da „vodi“ i „ljubav“. Doduše na malo drugačiji način. Silovali su svako žensko na koje su naišli, ne osvrćući se na godište, iako su im meta bile mlade devojke. I to su radili po čitavoj Srbiji, ne samo u Beogradu.

Maltretiranja stanovništva su išla do krajnjih bizarnosti, pa su Sovjeti ubijali ljude zbog skromnog nakita kao što su satovi, a sve pod sloganom „Mi smo tebe oslobodili, treba da nam daš“. Takođe, poznat je slučaj da su ženi ubili svekrvu, jer nije htela da oslobodi krevet za silovanje.

Bilo je svega, tako da je vreme posle oslobođenja bilo jedno od užasnijih u istoriji grada. Pijani vojnici Crvene armije su upadali u stanove, nasrtali na žene i svađali se ko će pre da siluje majku, a ko ćerku, dok su ljudi poput moje prababe sakrivali devojke po podrumima, šupama i kanalizaciji. Čak se i Tito žalio Staljinu na ponašanje Sovjeta, ali je dobio odgovor da je reč o mladim momcima željnim zabave i da im to treba i dopustiti.

Iako osvajanje palate „Albanija“ prati jedna romantična priča, gde je izvesnom vojniku Miladinu prišla neka devojka još dok su se bitke vodile kod Slavije i dala mu izvezenu zastavu trobojku sa petokrakom, koju su vezle ona i njene drugarice, i zamolila ga da je okači na neko vidljivo mesto, kad se borbe završe, nema mnogo romantike i lepog u Oslobođenju prestonice. Devojka ga je poljubila i nestala. Miladin je, znajući to, jurišao na „Albaniju“ i, pošto je zajedno sa svojim saborcima isterao dobro utvrđene Nemce iz nje 20. oktobra 1944, zastavu je postavio na palatu. Bio je ranjen, ali je ipak uradio sve kako je planirao. Poginuo je tri meseca kasnije, na Sremskom frontu. Samo se nadam da su devojke koje su navodno vezle tu zastavu spasene zle sudbine koja je kasnije sačekala pojedine Beograđanke.

Ruska silovanja po čitavoj Evropi

Slično je bilo i na drugim teritorijama koje su Sovjeti oslobađali. Isto su prolazile Poljakinje, Nemice, Litvanke, Letonke, Estonke… Bile su maltretirane i silovane, kao i naše žene.

Podatak iz istočne Nemačke govori da je silovana svaka žena starosti od deset do 89 godina. Sovjeti su to često radili pred članovima njihovih porodica, a najčešće pred muževima, očevima i braćom. Gruba procena govori da su Rusi tokom 1944. i 1945. silovali oko dva i po miliona žena na oslobođenim teritorijama.

Poljski umetnik Ježi Šumčik je uradio skulpturu nazvanu „Kom, frau“ (nemački: „Dođi, ženo„), koja je postavljena u Gdanjsku u oktobru 2013. ali je odmah i uklonjena pošto je predstavljala kako ruski vojnik siluje trudnu ženu. Umetnik je priveden. Zanimljivo je da se o tim zverstvima ćuti decenijama posle rata. Pre početka Drugog svetskog rata, Gdanjsk je bio grad koji su u velikoj većini činili Nemci.

Tokom nacističke invazije na Rusiju u operaciji „Barbarosa“, 30.000.000 ljudi iz Sovjetskog Saveza je stradalo, dok je više od 3.000.000 bilo izmučeno u nemačkih logorima. Silovanja i ubistva su prvo činili Nemci, pa su im Rusi to vratili koju godinu kasnije. Stradali su nevini. Za to niko nikad nije odgovarao, jer je očigledno reč o kolateralnoj šteti.

 

Izvor: Milovan Đilas, telegraf.rs, vostok.rs, rs.rbth.com

Fotografije: Wikipedia, srbijadanas.com damjanpavlica.wordpress.com, vostok.rs, index.hu, telegraf.rs, vice.com